Tarde de domingo na illa da Grande Jatte
| Tarde de domingo na illa da Grande Jatte | |
|---|---|
 | |
| Tipo | pintura  |
| Movemento | Puntillismo, postimpresionismo e divisionismo (pt)  |
| Xénero artístico | arte de xénero |
| Material | pintura ao óleo e lenzo |
| Autoría | |
| Creador/a | Georges Seurat |
| Temática | |
| Publicación | |
| País orixe | Francia |
| Datas | |
| Data de creación | 1884 |
| Dimensións | |
| Altura | 207,5 cm |
| Anchura | 308,1 cm |
| Localización | |
| Localización | Art Institute of Chicago |
| Colección | Art Institute of Chicago |
| Descrito pola fonte | |
Descrito pola fonte
| |
| [ Wikidata ] [ C:Commons ] | |
Tarde de domingo na illa da Grande Jatte (Un dimanche après-midi à l'Ile de la Grande Jatte) é a obra máis famosa de Georges Seurat, exemplo do puntillismo, considerada como unha das máis destacadas pinturas do XIX, dentro de período post-impresionista.
A illa da Grande Jatte está no río Sena en París entre La Defense e o suburbio de Neuilly, cortado polo Pont-de-Levallois. Aínda que durante varios anos foi un sitio industrial, hoxe é un xardín público e de desenvolvemento edificábel. No 1884, a illa era un retiro bucólico do centro urbano.
Seurat tardou dous anos en pintar a obra, rexistrando escrupulosamente a paisaxe do parque. Non só traballou no orixinal, senón que completou numerosos debuxos preliminares e esbozos ao óleo. Concentrouse en aspectos da cor, luz e forma. A obra ten unhas dimensións de 2 por 3 metros.
Impelido por recentes estudos coetáneos de óptica e o desenvolvemento da teoría das cores, contrapuxo puntos de cor que, a través dunha unificación óptica, forman un matiz sinxelo na vista do espectador. Cría que este xeito de pintar, agora coñecido como puntillismo, podía converter as cores en máis brillantes e enérxicas ca as pinceladas ao uso. A fin de facer a experiencia máis vívida, rodeou todo cunha estrutura de puntos pintados, que á súa vez encerrou cun marco de madeira branco puro, que é como se exhibe aínda hoxe no Art Institute of Chicago.
Na creación da pintura, Seurat empregou o entón novo pigmento zinc amarelo (zinc cromado), moi visíbel nos amarelos brillantes que figuran no céspede da pintura, mais tamén nas mesturas con pigmentos laranxa e azuis. Porén co tempo o zinc amarelo tendeu a escurecerse e acastañarse, unha dexeneración da cor que comezou a aparecer aínda en vida de Seurat.
